“Is tijd geld voor jou?” De vraag werd me recht vanaf de man gesteld en kwam nadat ik niet direct ‘JA!’ zei tegen een uitnodiging voor een kopje koffie.
Niet lang daarna help ik een week mee aan een verbouwing. Een prachtig vriendenpaar kocht een bouwvallig huis met werkplaats in een Frans dorpje met wel 57 inwoners en nog meer trekkers.
Ik rijd hobbelig met aanhangwagen naar de stort, schroef mee aan een houten glijbaan en word één van de dakpannenvangers. Voor en na de werkdag hebben we een familiair leven waarin van alles gebeurt. Ook deze namiddag.
Royaal ruim voor apéro-tijd ga ik met vier collegaklussers naar de dichtstbijzijnde bouwmarkt. Erop uit. In de regen rijden we over de departementale en nationale wegen naar de vestingstad.
De stadsmuren doemen op, ik kijk nog eens naar de klok en maak een snelle rekensom. Dit wordt kordaat winkelen met zijn vijven en dan rap weer terug. Zodat ik vanaf 19.30 uur rustig een telefonische mastermind kan leiden. Ik heb een afspraak met vier ondernemers.
Ik zit naast het superklusopperhoofd en hij stuurt ons weer naar zijn droomhuis. Eerst de nationale, dan de departementale weg. Met meer heuvels, bochten en regen dan vrachtwagens of trekkers. Het wordt krapjes.
Het is nu tijd om te denken aan ‘wat als?’. In mijn smartphone zit het telefoonnummer met de vergadervoorzitterscode en uit het dashboardkastje graai ik een balpen en een al vaker gebruikt papier.
Achterin de auto klinkt: “dan zeg je toch dat je wat later komt?”. Naast mij zit een vastberaden stuurman die ook geniet van een prachtig excuus om pittig te rijden. Maar nog mooier: ondertussen onderzoek ik met hem de waarde die het voor mij heeft om – als het kan – op tijd terug te zijn.
We rijden het dorpje binnen. Ik gooi de autodeur open en ren naar de tafel waar mijn laptop, papieren en de telefoon op me wachten. De rest van de klusfamilie gaat eten, ik krijg een dampende kop koffie met glimlach en duik op tijd in mijn telefonische afspraak.
Een week later zit ik in een korte theatervoorstelling. De broer van drie vrouwen zit één jaar zonder eten en drinken op een zolder in Minnertsga. De zussen laten broer met rust, dat hadden ze met hem afgesproken. Regelmatig zegt de oudste zus met een calvinistische en Noord-Nederlandse tongval: ‘afspraak is afspraak, dussss……….’.
Is tijd geld voor mij? Nee, voor mij is ergens tijd voor maken vooral commitment. Dat er dingen regelmatig anders gaan dan je denkt of plant, dat is zeker. Juist dan word je getest op wie of wat je op dat moment echt belangrijk vindt.
Je koste wat kost en zonder ruggespraak aan een afspraak houden? Daar zou je iemand op een spreekwoordelijke zolder wel eens een groot tekort mee kunnen doen!
Wat is jouw ervaring met harde (tijd)afspraken? Ik lees je reactie graag! (onderaan de pagina)
Dit artikel verscheen ook op NUzakelijk.nl Ondernemersblog (26-6-2012)
Hey Hennie, leuk artikel. Kan het alleen maar onderschrijven dat tijd maken voor iemand (en voor jezelf!) commitment is. En dat dat het leven ook zo leuk maakt. Omdat je er ook zo veel voor terug krijgt. hartelijke groet, Karin
@Karin dank voor je reactie! Het artikel speelde o.a. op donderdag 7 juli, even voor 19.30 uur;-)
Wat mooi en herkenbaar Hennie. Is tijd geld schrijf je om vervolgens te verhalen over klussen bij vrienden in Noord-Frankrijk. Dan is tijd dus geen geld, althans vrije tijd niet. Wij klussen ook al jaren een week bij vrienden in de Ardennen. Maar daar is geen wifi en slecht bereik dus is het ook geheel en al aandacht voor klussen, genieten en elkaar. Zonder social media en telefoon. Afspraak is in dat geval afspraak. Heerlijk!
@Daan had ik Noord-Frankrijk geschreven? 😉 Ik had ook een slecht 06- en wifi-bereik, goed voor het besef en wonderbaarlijke belplekken (op een boomstam bij een beekje)! Van John Cleese leen ik het woordje ‘oase’. In een bepaald tijdframe geef je je helemaal over aan….. Werkt zo bevrijdend!