Wat als ondernemen fake voelt?

Ze kennen mij niet, een paar uitgezonderd.
Wat doen ze charmant en galant. Ik ben begin 20 en zit aan een sterrentafel naast kasteel Versailles. Voor mijn werk.

Ik begrijp niet alles wat ze zeggen.
Wel geef ik m’n ogen goed de kost. Zij ook.

Fake it till you make it.
Het kan niet anders of ik moet dat hebben gedacht. Hoe zou ik dit anders overleven?

Straks val ik door de mand.
Zien ze wie ik eigenlijk ben, ruiken ze waar ik vandaan kom.

Om me heen allemaal mannen in pak.  
Ook hele knappe. Ze zijn uitgelaten, blij elkaar weer te zien. Ze komen uit heel Frankrijk en de Overzeese Gebieden.

Hoe ga ik dat doen: zoveel flirtende mannen, soorten bestek en al die kaasjes?
Hoe hoort het? Ik ben er voor mijn werk. Ik vertegenwoordig een bedrijf.

Help!

Mijn opa’s zijn boeren uit het Drentse veengebied. Gewoon was gek genoeg en ze vonden m’n gothic jurkje ook al niks.

Terwijl ze dat toch bekend voor moest komen. Want ik had foto’s gezien met zwarte jurken. OK, wel wat langer.

Hoe kan ik loyaal blijven. Aan mezelf, mijn afkomst?

Het hoofd bieden aan de tsunami van charme en ‘savoir vivre’ in Versailles?

Een paar decennia later zit ik in een yogales.

“Doe je armen eens over elkaar. OK. En dan nu andersom”.

Ongemakkelijk. Al helemaal omdat het achterlangs, op de rug moet.

Worden babies geboren met een voorkeur voor links of rechts?

Het begint vast al in de buik.
Onze voorkeuren en gewoontes.
Zelfbeeld. Dat de meesten van ons graag in stand houden.

En dat is onhandig en een tegenhouder. 
In je leven, bij het ondernemen.
Als je er iets moois en heel eigens van wilt maken.

Wat is eigen? Authentiek? Wat heb je er aan?

In Harvard Business Review las ik over de 2 psychologische profielen van Mark Snyder:

• chameleons
• true-to-selfers.

Chameleons passen zich aan de situatie aan, proberen verschillende stijlen en zijn erg flexibel. Je kunt ze verwijten dat ze oneerlijk zijn of geen moreel kompas hebben.

Maar chameleons zijn van nature ‘chameleon’. Ze beheersen eerder nieuwe handige vaardigheden en laten een stijlmetamorfose zien.

True-to-selfers zeggen wat ze denken en voelen, ook al is dat op dat moment niet handig. Ze vinden iets al snel manipulatief, houden niet van storytelling: spelen met emoties van mensen.

True-to-selfers vinden het lastig hun ideeën en ‘zichzelf’ te verkopen. Ze doen vaak hetzelfde, waardoor ze ook minder in aanraking komen met nieuwe situaties. Met als gevolg….

Dank Mark Snyder. Dank Herminia Ibarra voor het beschrijven.

Dit is precies het schijnbare ‘dilemma’ dat ik afgelopen maanden heb gevoeld:

• ondernemen is growing up in public
• trouw zijn aan jezelf

Het is niet OF, maar EN!

Ja, in bepaalde situaties is het cruciaal om ’true-to-selfer’ te zijn. Als je je visie en content woorden en beelden wilt geven, dan moet je ze op een geven moment toch echt ‘bevriezen’. Anders blijf je bezig 😉

Maar als je leeft en onderneemt, dan bén je ook de verandering.

Dit is hoe ik het voor me zie:

• trouw zijn aan je eigen verlangens en zielewensen (en naar ze luisteren) EN
• in de weg er naar toe variëren, experimenteren en leren

En dat laatste kan ‘fake’ of weinig comfortabel voelen.

Mijn ouders kregen nog een precieze handleiding. M’n moeder zelfs een speciale: ‘huishoudkunde’ en ‘een goede echtgenote worden’.

Sommige beroepen leer je door het protocol of een procedure goed te kennen.

Maar voor de meesten is leven en ondernemen nu: leren.
Door te experimenteren.
Van kennisgierig naar leergierig.
De armen of benen ook de andere kant op kunnen vouwen.
We zijn ‘permanent beta’.

Als ondernemen ‘fake’ voelt, dan ben je niet aan het néppen maar aan het léren!