flink zenuwachtig

‘Ik ben zo zenuwachtig‘. In de trein zit een jongen, hij doet zijn bekentenis aan een meisje dat naast me zit. ‘Als Ajax verliest dan…‘.

Het woord ‘zenuwachtig’ brengt me direct terug naar gistermorgen. Ik was wakker en mijn draaiboek liep op rolletjes. Over 5 minuten zou ik inbellen en dat zouden meer mensen doen. Want ik gaf mijn tweede teleseminar, deze keer over internetverslaving.

Het teleseminar begon, ik begroette de deelnemers en herkende namen en stemmen. Maar mijn computerscherm zei: ’teleseminar ended’. En ik was nog niet eens écht begonnen!

Hup, snel mijn provider op de andere lijn bellen, om hulp vragen, scherm opnieuw laden en weer verder gaan.

Toen kwam mijn moeilijkste moment. Ik hoorde mezelf sneller en sneller praten en mijn stem klonk steeds minder vertrouwd. De zenuwen kregen mij flink te pakken. En bijna, echt bijna zei ik ‘ik stop ermee, dit is niets voor mij’.

Van de vorige keer had ik geleerd: alle telefoonlijnen open houden, als het kan. Het was mijn redding. Via de telefoon hoorde ik warme stemmen en mijn angst verdween.

Na afloop had ik nog wel een druk gesprek met mezelf.

Jij kunt toch spreken, met jezelf en mensen in contact zijn, je staat toch je mannetje met een groep? Wat heb je nou al die jaren gedaan? Je moet jezelf flink houden, net doen of het er niet is. Wat zullen ze wel niet van me denken?

Kom op. Je bent het teleseminar als nieuwe werkvorm aan het ontdekken. Je hebt extra kennis verzameld omdat klanten vragen hadden en het onderwerp boeit jezelf enorm. Daar heb je naar geluisterd en nu gaf je het teleseminar. Niks geen try-out of bèta. Gewoon, direct live gaan!

Growing up in public, dat is ondernemen ook voor mij. En als eigen baas beslis ik: het werd 2-1 voor ‘grenzen verleggen’ tegen ‘flink zenuwachtig’;-)

Je reactie op dit artikel is welkom! Of ben je benieuwd naar reacties van anderen? Klik hiervoor op reactie(s), bovenaan dit artikel.