Karin herinnert zich nog de zeeën van tijd die ze als starter dacht te hebben. Als werknemer kwam ze steevast tijd tekort. In haar projecten zaten rotklussen en werd standaard het onmogelijke gevraagd. Tijd, geld en kwaliteit waren een spannend én voorspelbaar trio.
Nee, ze wist het nu beter en zou het anders doen. Als zelfstandige professional heb je het helemaal voor het uitkiezen en kun je je werk zelf vormgeven. Goodbye rotklussen! Hello leuke dingen doen met fijne klanten!
Als werknemer zat Karin nooit op de bank, ze was zeer declarabel. Ze gaf haar werkgever én opdrachtgever een gegarandeerd hoog rendement. Maar in haar zelfstandige agenda zaten nu grote gapende gaten en die moesten rap worden gevuld.
Eerst op zoek naar een opdrachtgever waar ze vaste inkomsten uit kon halen. Ze belde, mailde en borrelde met naar netwerk. Ze was apetrots: ze had flink beet en hengelde een mooie opdracht binnen.
De grote buit – én de stabiliteit waar ze naar verlangde – had ze nu binnengeharkt. Ze zou zich eerst goed inwerken in deze grote opdracht en dan kwam er tijd voor de andere leuke dingen met nog fijnere klanten.
Om haar buit binnen te halen, had ze een offerte gemaakt op basis van uren. Daar had de opdrachtgever naar gevraagd. Nu kon ze elke maand een factuur sturen en ze had beloofd er ook een urenspecificatie bij te doen. Van het eindbedrag kon ze mooi haar vaste lasten en zelfs iets meer betalen.
Een bijkomend voordeel: ze had gelijk haar urenadministratie geregeld. Ze kon niet alleen rekenen op vaste inkomsten, maar ook op de fiscale voordelen van haar ‘ondernemerschap’. Met haar contract voor 24 uur per week was ook het 1.225 urencriterium binnen.
De opdracht was uitdagend en ze gaf alles. Ze moest wel op de werkplek van haar opdrachtgever verschijnen en de reistijd viel tegen. Ze had het al met de auto en het openbaar vervoer geprobeerd. Gelukkig kon ze de reiskosten factureren.
In de koffiepauzes begon het op te vallen dat Marijke – de manager die Karin officieel inhuurde – regelmatig rammelde aan Karin’s uren én tarief. Zelfstandigen waren volgens Marijke toch wel heerlijk vrije vogels en de nieuwe rijken. Karin dacht: dat is makkelijk praten. Jij hebt vrije dagen, collega’s, vakantiegeld en allerlei voorzieningen en reserves.
Maar ondertussen werkte ze voor de zekerheid een tandje harder, ze wilde haar opdrachtgever een hoog rendement geven. Net als vroeger, voor haar werkgever. Het zou haar niet gebeuren dat ze op de bank kwam te zitten. Zo ging er weer een maand voorbij en kon ze weer die mooie grote factuur sturen.
Het begon te knagen. Ze zou toch ook nog leuke dingen doen met andere fijne klanten? Karin dacht en deed eigenlijk nog als een werknemer. Ze werkte niet mét een klant maar vóór een opdrachtgever. Ze liet haar tijd verdampen.
Ineens herinnerde ze zich een uitspraak: “In elk proces bepaalt de meest schaarse hulpbron de grenzen van de resultaten die je kunt bereiken. Die schaarse hulpbron is bij menselijke prestaties doorgaans de factor TIJD”. Bron: Peter Drucker.
Karin vond het eerst een tegeltjes- of typische managerstekst. Maar als zelfstandige dienstverlener met idealen was ze er gewoon ingetuind. Denken dat je zeeën van tijd hebt. Om er vervolgens achter komen dat je je toptijd goedkoop verkocht.
Zodat je opdrachtgever niets anders kan doen dan wel heel erg blij zijn: hij heeft jou én kan zijn hogere doel waarmaken.
Maar jij bent ondertussen met handen en voeten gebonden en hebt nog maar weinig over om je eigen idealen te realiseren.
Karin is niet alleen. De bodem van je eigen tijdbudget krijg je elke dag weer te zien: er gaan 24 uren in een etmaal en 7 dagen in een week. Je zakgeld is zo op!
Wil je goed verdienen en ideale klanten in minder tijd? Zie dan allereerst je tijd als je meest kostbare grondstof en hulpbron. Tijd is het begin en einde van alles. De rest kun je kopen.
Ik lees je reactie graag ! (klik op reactie en scroll naar beneden)