Op een zonnig festivalterras vertelt een vriendin over haar studie. Deze sluit zo mooi aan bij haar werk, kan ze alles direct toepassen. Ze heeft nu even vrij genomen. Maar. Het zijn het de laatste weken voor het examen. Druk. In gedachten telkens switchen tussen studeren en nieuwe werkideeën. Ik kan het me helemaal voorstellen. Kort voor het examen in je avonduren geslaagd studeren én je werk vernieuwen? Het mes snijdt ineens niet meer zo goed aan 2 kanten.
Thuis. Ik. Een nieuw artikel, onderwerp gekozen, ideeën genoeg. Klaar af: schrijven!
Ik kom bij woord ….. Hé, dat doet me denken aan….. Had …… daar ook mee te maken? Gelijk even navragen, dan is ’t maar gedaan. Oh, maar dan kan ik dat mooi met ….. combineren. Wanneer was dat ook alweer? Agenda, naam, bellen.
Bellen? Ik zou toch schrijven?
Online, veel mensen. Geef Google een woord en van het een komt het ander. Je weet niet meer wat je zocht, je verdwaalt. Wilfen: what was I looking for? Was je nu aan het recreatiesurfen of gericht aan het zoeken?
Van het een komt het ander. Soms wil je dat juist wel, andere keren niet.
Voor riskant werk geef ik mijn brein 1 concrete opdracht. Eenheid van bevel, een duidelijke instructie helpt. Streng zijn.
Nu schrijven op mijn laptop. Of: nu antwoord op vraag X zoeken bij Google.
Naast mijn laptop liggen pen en papier voor het grijpen. Ik schrijf de concrete opdracht op papier. Ook kies ik een deadline: over 1 uur is het klaar. Ik geef het een kop en een duidelijke staart. Hé, ik heb het hier over riskant werk:-)
Dan ga ik 100% voor de opdracht. Wanneer mijn brein met een ingeving komt welke niet bij mijn opdracht hoort, schrijf ik de bijvangst kort en snel op. Weg ermee, uit mijn hoofd. Mijn brein hoeft zich daar nu niet mee bezig te houden. Mijn brein zit nu namelijk in een andere opdracht, van mij!
Dit artikel had ik al een tijdje in mijn hoofd, ik ben blij dat het eruit is:-)
Jouw reactie of tip voor dit artikel is welkom!