Na een week schaatsen op kleinere banen, moest en zou ik naar de Loosdrechtse Plassen. Ik genoot van mijn vrijheid als zelfstandige en liep die vrijdag met mijn schaatsen op de rug naar de bushalte.
Ik zocht uit welke bus me zo’n 15 km verderop zou brengen. Dat kon maar een keer per uur en zo hing ik ruim op tijd bij de halte rond: die bus zou ik niet missen;-)
In de winterzon en met het vooruitzicht dat ik zo op die geweldige ijsvlakte zou schaatsen. Wat een genot. Op Twitter ontdekte ik dat in de bus ook een voor mij bekende andere schaatser zou zitten. Een reisgenoot, gezellig.
Bus
Ineens verscheen de bus. Als gloednieuwe en zeer gemotiveerde passagier ging ik op mijn plek staan. Maar de chauffeur deed zijn handen in de lucht, reed door en verdween in het stadsverkeer. Ik belde naar de bekende in de bus. De chauffeur kon me niet meenemen, ik was niet een van de acht. Meer passagiers konden niet in de bus.
Eerst was ik ontdaan, daarna boos, maar hé, ik liet me niet kisten. Om mijn kansen te vergroten ging ik naar de start van de route. Dat was maar 1 halte ervoor en een uur later stond ik er weer: ‘pick me up!’ Nu samen met ruim acht anderen. Maar er kwam weer een klein busje, er vielen dus mensen af.
Contact
Eenmaal binnen vertelde ik de chauffeur dat de bus hiervoor ook vol was. Hij leek niet zo geïnteresseerd. Zijn mobiele telefoon stond overduidelijk aan, maar contact met een centrale leek hij niet te hebben. Onder zijn acht uitverkoren passagiers ontstond een wat hilarische stemming.
Na het uitstappen vergat ik de bus snel. Al die mensen die op het natuurijs in korte tijd veel voor elkaar deden en kregen. Sneeuwvegers, stempelaars, kluunsteigerbouwers, koek-en-zopie-uitbaters en honderden blije schaatsers om me heen. Pluk de winterdag, wat een schaatsfeest en natuurlijk ondernemerschap.
Vol
Aan het einde van drie mooie rondjes liep ik klunend van het ijs af. Prima timing en eenmaal bij de halte trok ik mijn schaatsen uit. Daar stond ik af te koelen en te wachten: ‘pick me up, bring me home!’. Twijfel: was ik toch te laat? Nee, dat was de bus en ik zag een bekend beeld: een man met opgeheven handen achter het stuur van een busje dat doorreed.
Die dag was de bus al vol vanaf het vertrekpunt tot het populaire midden. Welke signalen kreeg het vervoersbedrijf dat de omstandigheden anders waren en wat deden ze ermee? Hoeveel haltes en klanten heeft de chauffeur met opgeheven handen voorbij gereden? Hebben chauffeurs en klanten wel van zich laten horen en wèrden ze gehoord door backoffice, managers of klantenservice?
Wijzen
Diezelfde week kregen de grote treinbroer en -zus er ook flink van langs. Zij gaven het winterweer, de wissels en elkaar de schuld.
Helaas schuilt in elke menselijke ondernemer een stoïcijns vervoersbedrijf dat vooral druk is met zichzelf. Dat je om de hete brei heen draait, met de vinger wijst naar omstandigheden en ondanks een nieuwe realiteit stug dezelfde rondjes om je klant blijft rijden. Dat je niet flexibel en besluitvaardig bent, niet in beweging komt. Dat je je naar binnen richt en ondertussen je klant in de kou laat staan.
Klant
Als ondernemer heb je geen bestaan zonder je klant. Je moet telkens weten waar deze uithangt, wat de behoeften en omstandigheden zijn en hoe jij daar op in kunt spelen. Daarvoor steek je je handen uit de mouwen en zoek je elkaar op.
Welke klant stak al eens een hand op naar jou en liet jij in de kou staan? Hoe laat jij regelmatig van je horen en zien? Welke klant wacht misschien met smart op een vervolgaanbod van jou?
Uiteindelijk kreeg ik van andere schaatsers een lift. Nog voor ze precies wisten hoe of wat, klonk de belofte: wij brengen je naar een station, dat komt goed!
Ik lees je reactie graag ! (klik op reactie en scroll naar beneden)
Dit artikel verscheen ook op NUzakelijk.nl Ondernemersblog (21-2-2012).
Geef een antwoord