“Hoe was het om te werken met waardebepaling achteraf? Wat is nu je eigen ervaring?”. Dat is de vraag die ik afgelopen week op me afgevuurd kreeg.
Waardebepaling achteraf (WBA) is de Nederlandse vertaling geworden voor Pay-What-You-Want (PWYW). “We define PWYW as a participative pricing mechanism that delegates the whole price determination to the buyer”. Bron: Journal of Marketing.
Maar hoe kan dat uitpakken in de praktijk? Dit is mijn eigen kersverse ervaring met waardebepaling achteraf. All the way.
“Hoi waarmaker! [….] een voorbeeldformulier voor WBA-formulier voor morgen”. Ik heb een enthousiaste organisator aan de andere kant van de e-maillijn. Ze geeft me zelfs 2 voorbeelden en nu moet ik daar iets mee.
Morgen is mijn WBA-experiment. Rond Cup-a-Soup tijd sta ik op het programma van de waarmaakdag: een workshop voor ongeveer 30 startende of bijna startende professionals. Ze willen een kickstart van Dromen naar Doen. Daar ben ik vóór!
Het formulier roept vragen op. Hoe vraag ik wat de waarde van mijn bijdrage was? Werk ik alleen met geldwaarde, geef ik richting aan het bedrag, bijvoorbeeld via multiple choice? Sta ik open voor ruildiensten of maak ik een wensenlijst? Ga ik mijn normale (gratis) afsluiting echt achterwege laten?
Ik maak een simpel en praktisch formulier met ruimte voor het invullen van een bedrag in euro’s. Geen richtprijzen of alternatieve vormen van betaling. Dit is mijn experiment en ik ga ervoor. Geen compromis, wel olé en recht door zee.
De trein brengt me van Utrecht naar Nijmegen. In mijn tas zitten de nog warme formulieren die ik net uit de printer van de copyshop heb gevist.
Wanneer ik aankom zie ik deelnemers genieten van een pauze in de lentezon. Na een hele dag werken met andere waarmakers. Ik zag rode konen en bezige bijen vol indrukken en ideeën.
Dan is de pauze voorbij en mag ik centraal aan de slag. Ik heb er zin in en start de workshop.
Op driekwart van mijn tijd voel ik onrust. Wat doe ik hier? Aan de ene kant word ik aangemoedigd om door te gaan en aan de andere kant zie ik vermoeide trekjes en weerstand.
Daar sta ik dan. Zo rond 17.00 uur in Nijmegen voor ongeveer 30 starters. De deal is waardebepaling achteraf en dat moet ik nú regelen.
Ik voel me kwetsbaar sterk en vraag: “wat is volgens jou de waarde van mijn tips en informatie voor jou en je bedrijf?” Mijn stapeltje afgekoelde WBA-formulieren ligt op de tafel en ik deel ze uit.
Dan hoor ik iemand luid voorstellen: “zullen we allemaal 2 euro invullen, want dan… ” (de rest heb ik niet gehoord).
Inwendig slaat bij mij dan de vlam in de pan. Precies in de kern van het experiment en op het moment dat ik iedereen oprecht vraag om zélf de waarde te bepalen, hoor ik een centraal (en grappig bedoeld?) voorstel van 2 euro per persoon?
Ik laat me niet kisten en al helemaal niet verleiden om nu te laten weten wat mijn visie is op waardebepaling achteraf. Want dan is mijn experiment mislukt. Dus ik herhaal dat ik graag van iedereen echt wil weten wat de waarde nu is.
Dan komen er ingevulde formulieren terug. Mensen leggen deze op tafel of geven het persoonlijk aan mij. Als docent, trainer of adviseur word ik de hele tijd geëvalueerd en gewaardeerd. Dus laat maar komen.
Nu is het grote moment van ongemakkelijkheid aangebroken. Bij mezelf en bij de mensen die me formulieren of toelichting geven. Ik hoor en zie een heel hartelijk en enthousiast “zeer waardevol en helder, dankjewel voor je inspirerend verhaal” maar ook “ik kwam niet voor jou, ik werd teruggeroepen voor een plenaire afsluiting en jij was niet mijn keuze”.
Welke resultaten of waarde heb ik gezien?
- ik kreeg 18 formulieren met feedback, toelichting of een waarde
- 14 deelnemers vonden mijn bijdrage op 22 maart 2011 om 17.00 uur gezamenlijk € 171,50 waard (gemiddeld € 12,25 per persoon)
- met meerdere deelnemers had ik een gesprek over hun ervaring met waardebepaling achteraf, veel liever sprak ik met ze over hun startersplannen
- maar het allerbelangrijkste: ik heb nu van top tot teen gemerkt hoe ingewikkeld waardebepaling achteraf is voor alle partijen
Ik kan mezelf veel vragen stellen.
Was ik een waardeloze en verspillende bijdrager aan deze waarmaakdag? Voor de deelnemers? Voor mezelf? Was ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek met een verkeerd aanbod en een verkeerde afsluiter bij mensen met een andere behoefte?
Kunnen mensen überhaupt de waarde van diensten (die in mijn geval met kennis en leren te maken hebben en een korte én langere doorlooptijd kennen) in een ‘split second’ bepalen?
Leven, leren en ondernemen IS investeren, keuzes maken en risico’s lopen. Dat kun je prima oplossen door te staan voor een prijs én een garantie te geven. Wat is het commitment van de ander als er op hét keuzemoment het vrijblijvende woord ‘GRATIS’ zo in de lucht hangt?
Ik ben klaar met mijn experiment met waardebepaling achteraf en verklaar het ongeschikt als prijsmechanisme voor 99,9% van de Nederlandse dienstverlenende professionals.
- WBA is je prijsbepaling delegeren. Dat staat lijnrecht tegenover zelf bepalen en dat is precies wat zelfstandigen wel willen. Dan ga je jezelf, je dienst en je tijd toch niet over de schutting gooien en maar zien wat er van komt?
- WBA is ingewikkeld voor, tijdens en na de ’transactie’ of waarde-overdracht. Het neemt te veel ruimte in ons hoofd of tijd in de praktische opvolging. Zodat je minder kunt storten op of genieten van het echte werk en de werkelijke inhoud.
- wanneer je weinig geld hebt, dan lijkt alles mooi meegenomen. Maar de echte rekening gaat over je tijd: aan wie of wat geef jij je tijd?
- WBA vraagt veel van jou én de ander: kennis, inzicht en een hoog waardebewustzijn. In moreel opzicht en ook nog eens vertaald naar euro’s en op een bepaald moment: bij de finish.
- WBA is zelfs een gevaar voor je werkplezier. Stel: je doet het werk dat je het allerliefste doet en ook nog eens goed kunt door je talent en rijke ervaring. Voor het oog van een ander ziet dat er als geïnspireerd en gemakkelijk uit. Maar een Calvinistische cultuur waardeert vooral flink ploeteren, uren draaien. Hé, staat dat niet haaks op Het Nieuwe Werken waarin het resultaat telt en niet de uren?
Waardebepaling achteraf, daar kun je lekker over blijven discussiëren. Leuk en interessant hoor- de media smullen ervan – maar hoe help je mensen echt verder in de stap van geld naar waarde?
Geld is niet de schuldige. Laten we wijzer worden met geld en het elkaar ‘betalen’ eenvoudig houden. Met geld kun je prima rekenen en ook nog eens een waardevolle dienst betalen. Ik ben graag een praktisch idealist.
Waardebepaling? Dat doe je voor, tijdens én achteraf. Zodat je de dingen doet die van grote waarde lijken, blijken en blijven. Voor jezelf en je klant.
Wat is jouw ervaring of tip? Ik ben benieuwd naar jouw reactie! (onderaan de pagina).
Ha Hennie, ik vind waardebepaling achteraf voor trainers en coaches niet geschikt. Je schrijft zelf al dat je altijd geëvalueerd wordt, maar met welke criteria? Vaak beseft een trainee of coachee pas veel later wat de waarde van jouw advies is. Ook speelt mee dat een goed advies vaak een beetje frustrerend is en dat wordt niet echt gewaardeerd. Liever hoort men dingen die passen bij het eigen beeld of die iemand een leuke training/lezing bezorgen. Waardebepaling achteraf zonder heldere criteria vind ik waardeloos.
Selma
Volledig eens, Hennie. Ik heb het alleen meegemaakt als klant en vond het zeer irritant om mij te moeten bezighouden met waardebepaling op deze manier. Je bent zowel bang om te veel als om te weinig te betalen. Allebei niet leuk. En verwarrend. Je vraagt je als klant ook af: weet deze persoon/dit bedrijf dan zelf niet wat hij of zij waard is? Dat vind ik onprofessioneel. Het schept een situatie van schijn-openheid: je bent als professional/ondernemer zogenaamd heel open, maar ondertussen leg je een probleem neer bij je klant.
Door deze ervaring heb ik er zelf als trainer/coach/docent ook nooit een seconde over getwijfeld, waardebepaling achteraf is niets voor mij!
hoi Hennie,
Fantastisch artikel!
Wat mij inderdaad niet zou liggen, is dat je af moet wachten wat de ander wil gaan betalen. Maar die heeft er dan belang bij, om de prijs zo laag mogelijk in te schatten, en de waarde dus niet echt te zien. Zo wordt alles eigenlijk een beetje waardeloos, en dat heeft enorme gevolgen voor je motivatie.
Bovendien voelt het uitermate ongelijkwaardig. Als dienstverlener wil ik mede bepalen wat ik verdien met mijn werk. Dan bepaal ik de prijs dus zelf, en de klant heeft al of niet de keuze om hier “ja” tegen te zeggen. Als je een goede prijs vraagt, heeft hij/zij er belang bij, om de waarde zo hoog mogelijk te percipiëren. Zo dien je een wederzijds belang, iedereen doet zijn best om er zoveel mogelijk uit te halen. Dan wordt het voor beide partijen een superervaring.
Hoe idealistisch waardebepaling achteraf ook klinkt, het is het in de praktijk dus niet echt.
Een goede prijs leren te vragen voor je dienst, is de grote kunst van het ondernemen. En ook het grote plezier ervan, de motivatie om het doen. Het maakt dat je onafhankelijk en vrij kunt worden.
Jeetje Hennie, wat een avontuur. Ik snap wel de toegestoken hand van de deelnemer die riep “als we nu allemaal eens …”. En daar gaat jouw experiment ;( Goed dat je bij jezelf bent gebleven. Dank voor het open delen van jouw ervaring.
Heb er zelf ook ooit mee gewerkt maar doe het nu niet meer. Vooraf een goede en faire prijs bepalen werkt veel rustiger.
Groet,
Anneke
wow,
wat goed
wat moedig
wat fijn dat je je ervaring ten goede laat komen aan alle zelfstandigen.
Ik heb afscheid genomen van een klant door waardebepaling achteraf.
Het maakte me duidelijk dat ze veel minder wilden betalen voor iets wat voor mij van grote waarde was. Had ik gewoon een offerte neergelegd en hadden ze die niet geaccepteerd, waren we bij de volgende offerte gewoon weer samen in zee gegaan.
Goed om kritisch met dit soort mechanismen om te gaan. Als de hele wereld roept: ‘waardebepaling achteraf, dat is het h e l e m a a l’, helpt jouw post te laten zien dat het voor sommigen h e l e m a a l niets is.
Wat nergens genoemd wordt in de hele WBA discussie tot dusver is dat mensen WINST willen maken op hun investeringen.
Je zult dus nooit de waarde die je iets toekent willen uitkeren aan degene die die waarde voor je gecreëerd heeft in ruil voor een geldelijke investering. Dat is een psychologische drempel.
Als professional ben je bereid om een hefboom te zijn: jouw dienst genereert meerwaarde. Die moet je niet helemaal terug willen zien in je honorarium.
En dat is wat mensen verwart als ze bevraagd worden op hun vermogen de waarde van iets in te schatten, of waar de angst ontstaat dat ze iets moeten opgeven.
Ik ben met lage verwachting naar Nijmegen afgereisd en had voor mezelf binnen die lage verwachting toch 3 criteria gesteld waaraan de Waarmaakdag voor mij aan moest voldoen om geslaagd te zijn:
– Ik wil een leuke dag (als in leuke mensen ontmoeten en een leuke ervaring hebben)
– Ik wil mijn vervoerkosten er uit halen
– Ik wil kennis delen en leren van de gesprekken die ik met de mensen die bij mij kennis komen halen
Hier kan ik een vinkje achter zetten, alle gelukt. Vooral de energie die er hing en de mensen die ik leerde kennen, daar heb ik veel plezier om.
Het was voor mij ook vreemd. Ik vind dat je heel duidelijk beschrijft hoe moeilijk WBA is en dat het wanneer je jezelf serieus neemt als ondernemer het lastig is wanneer anderen je dienst (door gebrek aan waardebewustzijn) niet naar waarde in weten te schatten.
Je weet wat je per uur/advies “kost” en het voelde niet natuurlijk om dan achteraf aan mensen te gaan vragen om er waarde aan te hangen.
Dat komt waarschijnlijk omdat het toch zo geworteld zit om van te voren afspraken te maken via een prijsaanvraag/offerte, het lijkt er nu op dat je iets gratis weggeeft en dan toch achteraf gaat vragen om iets retour. Vraag is ook of tijdens de waarmaakdag je doorsnee klant komen of dat het je doelgroep eigenlijk niet is. Wanneer mensen echt doelbewust kiezen voor jouw training, product of advies dan is naar mijn gevoel de waardering ook anders.
“Als ik blijf kijken zoals ik altijd gekeken heb…””
Het was raar en toch vond ik het leuk om deel uit te maken van een experiment. Zo leuk dat ik nu, samen met Gouda Bruist en de Waarmakerij, ga kijken of we het in Gouda eens per maand kunnen organiseren. Ik ben er namelijk van overtuigd dat door herhaling deze manier van afrekenen uiteindelijk ook gewoon kan gaan worden. En zo niet dan hebben we het in ieder geval geprobeerd.
Mijn eigen ervaringen met WBA zijn niet zo verschillend en ik onderschrijf ook de conclusie wel dat het voor het gros van de professionals geen werkend verdienmodel is.
Er zijn echter wel situaties waar het beter zou werken en dat is als je met het onderwerp en de manier van presenteren, de mensen op weet te zwepen. Dan kan je ze op het moment van evaluatie en waardebepaling nog even meenemen als ze vol met adrenaline zitten. Het succes van WBA hangt dus ook heel erg vast aan je persoonlijkheid. Wie tevens een goede marktkoopman is en de tijd neemt om te zoeken naar methodes die passen bij het publiek, haalt ongetwijfels betere resultaten.
@Annedien vanuit psychologie zijn er inderdaad alleen maar afraders te vinden. Ook wat jij schrijft over WINST en bereidheid te delen. Hieronder de link naar het artikel waarin ik de psychologische inzichten verzamelde.
Vorig jaar vroeg ik psycholoog Jaap van Ginneken (o.a. auteur van Gek met geld) persoonlijk naar zijn mening over waardebepaling achteraf. Ik moest het principe uitleggen en daarna sloeg hij compleet dicht, alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
https://hennietibben.nl/2010/05/25/kop-of-munt-wat-ben-jij-waard/
Hallo Hennie, erg goed artikel! Het is de aloude discussie tussen prijs (berekend door leverancier als optelsom van kosten en marge) en waarde (tijd en energie geïnvesteerd door leverancier om dit niveau te bereiken, maar tevens afhankelijk van beleving door afnemer). In het ideale geval komt bij beiden hetzelfde bedrag uit deze toverformule, in de praktijk gebeurt dit niet. Je hebt als leverancier noch invloed op noch inzicht in de criteria van de afnemer. Voor iedereen is iets anders bepalend voor de waardebepaling. Ik stond laatst zelf op het punt een spreker in te huren die volgens WBA werkt en ik merk dat ik toch naar een manier zoek om toch van tevoren een inschatting te maken. Ben met Liesbeth eens dat dit voor een ongemakkelijk gevoel zorgt. Ik gun iedereen wat hij verdient, maar daarover kunnen de meningen dus nogal verschillen. In het geval van de spreker heb ik een bedrag per betalende aanwezige afgesproken. Zo blijft onze investering beheersbaar en heeft de spreker niet het idee voor een schijntje voor een grote groep te staan.
Dag Hennie en anderen,
Ik kon het zowat in mijn lichaam voelen tijdens het lezen van je artikel…
Wat kan WBA je toch ondermijnen…
Ben duidelijk geen voorstander. Dank voor je openheid.
H groet, Lianne
WBA is, denk ik, niet geschikt voor eenmalige en korte workshops. Wel kan ik me voorstellen dat het bij een langer traject zinvol is. Zo kan ik me voorstellen dat sommige van mijn clienten die een traject hebben doorlopen achteraf iets extra”s zouden willen geven. Omdat het ze meer heeft opgeleverd dan verwacht. Of omdat ze een baan hebben gevonden. Of omdat ze meer zijn gaan verdienen.
Maar als coach leg je – als het goed is – de vinger op gevoelige plekken. Dat is niet altijd fijn, daar wordt de coachee niet altijd blij van. Toch blijkt het achteraf, soms veel later, goed te zijn geweest. Dan is de timing van de WBA dus bepalend.
De enige vorm die ik me kan voorstellen is een basisbedrag, met de mogelijkheid om na een evaluatiemoment, bijv. 3 maanden later, een bonus uit te delen.
Wat ik ook wel doe, is mensen met een dikke portemonnee vragen om wat extra te betalen zodat ik mensen met een uitkering of studenten voor heel weinig geld kan helpen. Dat werkt wel goed. Ik bouw daarmee een potje op en ik kies zelf wie daarvoor in aanmerking komt. Want ik vind wel dat de ontvangers van de subsidie werkelijk gemotiveerd moeten zijn.
Heerlijk artikel! Lekker confronterend.
Treffend: “met meerdere deelnemers had ik een gesprek over hun ervaring met waardebepaling achteraf, veel liever sprak ik met ze over hun startersplannen”
Alle intenties vallen weg. Het is vragen om “Ja, maar…” reacties.
Ik ben benieuwd naar de reactie van echte predikers van het WBA verhaal. Diegenen die er lezingen over geven, waarna je echt dent het meteen te kunnen toepassen. Vraag me dan gelijk af, wat het hen oplevert en hoe ze dat afrekenen.
Wat mij echt tegen de borst stuit zijn diegenen die het tijdens een gesprek meerdere keren laten vallen omdat ze bang zijn dat je het vergeet. Dat werkt echt averegts (bij mij iig).
Heeft het hollander zijn ook nog invloed? Of denk je dat dat wel meevalt?
Het doet me denken aan (ongeacht WBA): “Ik wil niet weten wat het kost, want het zal wel te duur zijn voor mij”
Wat een goed artikel, Hennie!
Mooi, en fijn ook, dat je zo open over je eigen ervaring vertelt. 🙂
Ikzelf zag ook wel iets in WBA in mijn eerste onzekere maanden als ondernemer. WBA leek ook wel ‘in’ te zijn. En dus riep ik tegen één van mijn eerste coachingsklanten: ‘Bepaal jij maar wat je betaalt!’
Gelukkig zei de klant vervolgens nogal gedecideerd dat ze dat helemáál niet ging doen en dat ik zelf het bedrag moest zeggen.
Dat was een goede les voor mij! Ik zag in dat ik de klant wilde laten beslissen over iets wat ik zelf te spannend vond. Namelijk de vraag: Hoeveel is mijn dienst waard? En indirect: Hoeveel ben ik zelf waard?
Misschien is dat ook wel de belangrijkste les die elke ondernemer heeft te leren: Zelfverzekerd, en uit volle overtuiging, je klanten vertellen wat het tarief is voor jouw diensten.
Dus ook voor mij geen WBA meer. En, na deze blog, zelfs geen experiment 😉
Dankjewel Hennie!
Hartelijke groeten,
Saskia Juijn
100% met je eens dat WBA voor 99,9% van de Nederlandse professionals ongeschikt is. Ieder staat voor zijn eigen kwaliteit. Geld is een mooi en simpel mechanisme om dat uit te drukken. Dat mag je zelf doen als aanbieder. Spring je er niet goed mee om, dan corrigeert de buitenwacht je vanzelf. Daar moeten we niet ingewikkeld over gaan doen. Het wiel is reeds uitgevonden.
Toen ik 11 jaar geleden in de wereld van boeddhistisch Nederland kwam werkte heel veel boeddhistische organisaties met Dana (vrijgevigheid, een van de belangrijke beoefeningen in het boeddhisme http://mens-en-samenleving.infonu.nl/religie/10751-de-eerste-volmaaktheid-dana-of-vrijgevigheid.html).
Ik heb in de loop van je jaren bijna al deze organisaties over zien stappen naar het systeem van een prijskaartje hangen aan hun activiteiten. Reden: met Dana konden ze de activiteiten niet draaiend houden.
Dana kan op zich goed werken, maar ik denk niet in de Nederlandse cultuur. Wij kijken niet wat wij iets waard vinden, maar wij berekenen de kostprijs en dat vinden wij het vaak waard of wij kijken wat wij vinden dan iemand mag verdienen. Dat is heel iets anders dan Dana of waardebepaling achteraf.
Maar wie weet komen je deelnemers in de loop van de weken nog achter de waarde van je lezing en storten ze als nog het bedrag wat zij het waard vonden naar je toe. Want dat zie je dan wel weer in boeddhistische kringen, er worden wel vaak donaties gedaan.
Succes, Petra Hubbeling
Heb wel eens gehoord dat bedrijven (bijvoorbeeld restaurants) die dit doen, alleen maar op geld witwassen uit zijn! Dus die werden ook niet boos als je weinig gaf…. dan hadden zij meer ruimte om wit te wassen.
Ik stop nu weer even met er over nadenken… want ik begin complottheoriën voor mij te zien!
@Selma helder punt en heel herkenbaar! Ik wordt zelf vaak op het moment maar ook later nog eens uitgebreid en regelmatig geroerd bedankt worden voor essentiële inzichten en kennis. Bij de waardebepaling uit mijn experiment was ik overgeleverd aan willekeurige criteria. Ongelijkwaardig en ongeschikt, zeker als trainer/coach.
@Liesbeth ik maak ongeveer dezelfde gedachtensprong als jij: weet de ander dan niet wat hij/zij waard is? Ik haak af als iemand zelf niet ergens voor staat.
@Laura goed dat jij nu over ‘belang’ begint. Bij 7 days of inspiration werd gesproken over belangeloos. Mijn visie: dat bestaat niet en belangen moet je zeker niet onderdrukken. Want ze zetten ons in beweging. Het belang vertaalt zich in een prijs, dat is een wet. Het afwachtende voelt als ongelijkwaardig en onnatuurlijk. Anders zou een ondernemer toch wel afwachter heten?
@Anneke ik geloof dat de meesten dat zeggen: veel rustiger:)
@Sandra jij hebt ook ervaring. Ik waai niet zomaar mee en fijn als mijn open boekje helpt bij bewuste keuze van anderen!
@Anja je bent de 1e die bij mijn WBA-experiment was EN openbaar reageert. Weer een primeur:-) Wat maakt dat je met lage verwachtingen ergens naar toegaat? Welk voor- en nadeel heb je daarvan? Qua doelgroep: ook voor starters ben ik al van flinke waarde geweest.
Maar niet voor starters die nog niet weten of ze willen starten en/of niet zelf voor mij hebben gekozen. Ik denk dat daar de essentie in zat die middag. Veel plezier van je Gouda-plannen!
Ik heb ook als klant wel eens te maken gehad met WBA. Vond het maar een vervelende situatie. Ik kocht een dienst in en kreeg het gevoel dat ik gedwongen werd een soort evaluatie van de geboden dienst te geven in de vorm van een prijsbepaling. Terwijl ik veel liever aan de slag ging met wat de dienst me opleverde (voor mezelf), moest ik er nu een geldwaarde aan hangen (en dat is meer voor de ander). Ik wilde niet krenterig zijn, maar had ook geen zin te veel te geven. Eigenlijk voelde ik me gedwongen een stuk van het werk van de dienstverlener over te nemen, namelijk de prijsbepaling. Had er totaal geen zin in en heb uiteindelijk betaald wat eerder nog de vaste prijs was. Er zitten vast mooie idealen achter bij veel van de mensen die ermee werken, maar ik vind het helemaal niets. Dank je wel voor dit artikel!
Hoi Hennie,
In dit geval lijkt waardebepaling achteraf het meest logisch juist: de bezoekers van de Waarmaakdag hebben er niet specifiek voor gekozen om naar jou verhaal te luisteren. Dan is het ook logisch dat dat voor sommige mensen niet dezelfde waarde heeft als wanneer ze specifiek voor jou zouden komen.
Ik denk ook dat je twee dingen helemaal door elkaar haalt. Je hebt het namelijk niet over waarde maar over geld. En dat zijn twee totaal verschillende dingen. Ben je waardeloos als je 200 euro krijgt door even een verhaaltje vertellen? Lijkt me niet. Ik heb die dag mensen geholpen met allerlei adviezen over hun (toekomstige) website, dat heeft mij nog geen 100 euro opgeleverd. Dat vind ik niet erg, ik ging immers naar de Waarmaakdag om dromen van mensen waar te maken, niet om veel geld te verdienen. Door mensen blij te maken weet ik dat er op wat voor manier dan ook in de toekomst wel iets voor terug komt. Ook heeft het me een vervolgklus opgeleverd die het weer helemaal goed maakt. Dus misschien had ook jij je verhaal niet moeten zien als werk, maar als acquisitie. Ik denk dat in dit geval wba goed heeft gewerkt voor je, het laat je namelijk zien dat je niet op de juiste plek was, je was er niet in eerste instantie om mensen blij te maken maar om geld te verdienen. Ik vond je verhaal interessant en zal je zeker aanraden wanneer die gelegenheid zich voordoet. Ook dat is waarde.
Interessante kwestie met interessante reacties.
Waardebepaling achteraf is voor mij een groot uitzoekgebeuren. Ik werk er soms mee, maar niet in alles wat ik doe.
Het mooie van WBA vind ik de gedachte dat waarde meer is dan alleen geld. En dat er door te werken met WBA (zoals aan de gevende als aan de ontvangende kant) hele bijzondere dingen kunnen ontstaan. Mensen die ontdekken dat iets wat ze kunnen, iets waard is. Mensen die (even) ergens geen geld voor hebben, maar wel andere waardes kunnen geven.
Het is uit jouw verhaal niet duidelijk waarom je experiment precies niet geslaagd is.
Omdat niet iedereen die er was op jou zat te wachten? Door de opmerking over 2 euro (die je niet helemaal hebt gehoord en je dus niet precies weet wat er na kwam)? Of door het (voor jou lage) bedrag?
@Jeroen ik concludeerde al dat ‘mijn’ WBA o.a. uitpakte zoals deze uitpakte door wel/geen 100% eigen keuze van deelnemers. Waarde staat voor mij boven geld en geld zie ik als een praktisch en krachtig middel. Ik wil niet meewerken aan voorraden of juist tekorten van ruildiensten of een wensenlijst die net niet helemaal passen voor beide betrokkenen. Hiervoor is nu juist geld erg handig. De manier waarop je mij neer lijkt te zetten als ‘even een verhaaltje vertellen en veel geld willen verdienen’, ‘dat als werk zien ipv acquisitie” boven ‘mensen blij maken’ is helemaal voor je eigen rekening. Daarin herken ik mezelf niet. Ik herken wel dat je een WBA-fan bent en wens je daar veel plezier van!
@Katja ik vind het ook een mooie gedachte, maar in de praktijk……. Ik zie mijn WBA-experiment niet als mislukt, juist als verhelderend en dus geslaagd. Na dit uitstapje ga ik verder zoals hiervoor: veel waarde bieden via mijn eZine (waar mensen zelf een gratis abonnement op nemen en dus voor kiezen), zodat ze hier direct voordeel van kunnen hebben, kennis met mij maken en eventueel kiezen om klant te worden. Dus van gratis tot euro’s. Met daaromheen plezier, contact, expertise, uitwisseling en meer. Allerlei soorten waardes.
Mijn conclusie gaat over WBA, dat zie ik voor 99,9% van de NL professionals als een ongeschikt prijsmechanisme. Ik weet dat het een lang artikel is geworden, maar mijn argumenten staan er echt allemaal in. Werk jij graag, goed en lekker met WBA? Doen!
Ben ik de enige die 170 per uur best een riant tarief vindt? Ook inclusief voorbereiding en reiskosten? De gemiddelde Nederlander moet daar minimaal een dag voor werken.
Ik hoor positieve reacties op WBA van musici die het gebruiken voor concertkaartjes. Vaak krijgen ze meer dan ze durven te vragen. Of ligt het aan hun dat ze nu eenmaal consequent geen reëel bedrag durven te vragen?
@Hennie: Ik ging met lage verwachting naar de Waarmaakdag toe omdat ik eigenlijk niet precies wist wat ik moest verwachten. Het was de tweede keer dat deze dag werd georganiseerd, voor mij de eerste keer als waarmaker, ik kom niet uit Nijmegen, ik kende een aantal van de andere waarmakers alleen online en ik wist niet of de bezoekers mijn hulp nodig zouden hebben.
Ik vond de 3 criteria die ik eerder al noemde erg belangrijk, de graadmeter voor het slagen van de dag.
Het nadeel zie ik zelf niet zo, maar als ik het toch moet benoemen… het is zakelijker is om van te voren precies te weten wat ik die dag ga omzetten, hoeveel gesprekken ik zal gaan voeren en wat me dat aan tijd gaat kosten.
Het voordeel, ik heb me compleet laten verrassen en dat past helemaal bij mij, ik hou van avontuur, dat veroorzaakt bij mij enthousiasme waardoor ik de adviesgesprekken nog gemakkelijker dan anders kon voeren. Ik kreeg er energie van, ik was met plezier mijn kennis aan het delen, mensen op weg aan het helpen en het was tegelijkertijd netwerken, acquistie en het bijhouden van mijn vak.
Interessante blogpost. WBA blijft een interessante discussie.
Voor mij heeft het al eens opgeleverd dat ik deel uit mocht maken van een dag waarop ik veel heb geleerd, maar op dat moment niet veel geld had om ervoor te betalen. Ik heb daarop terugbetaald in diensten. Echter is dat nu enkele maanden geleden en nog niemand is concreet teruggekomen op mijn aanbod.
De vraag is dus inderdaad hoe praktisch WBA nu is. Als ik ‘gewoon’ geld had betaald, was de zaak klaar. Nu kan het zijn dat enkele mensen alsnog aanspraak gaan doen op mijn tijd (vanwege mijn aanbod), terwijl ik alweer met hele andere dingen bezig ben. Ze moeten nadenken over wat ze willen en ik moet nadenken over de grenzen. Hoeveel tijd ga ik eraan besteden? En welke waarde ga ik leveren? En staat die gelijk aan wat ik toen heb gekregen? (Wat ik nu niet meer zou kunnen zeggen gezien het een paar maanden geleden is.)
Je laatste zin ‘ik ben graag een praktisch idealist’ past ook helemaal bij mij. Inderdaad, WBA is niet praktisch en ik ben dat wel, dus voorlopig ga ik het niet (meer) inzetten voor mijn diensten.
@Zlata Je vergeet denk ik even dat zelfstandig ondernemers met hele andere kosten te maken hebben dan ‘de gemiddelde Nederlander’ waarmee jij waarschijnlijk mensen die in dienst zijn bij een organisatie bedoelt. Dan is € 170 best weinig. De gemiddelde tarieven liggen een stuk hoger.
@patty en @zlata Hennie zegt zelf in een andere blogpost dat gemiddeld tarief van zelfstandigen ligt rond de 70 euro. Dit artikel komt mij daarom ook ontzettend ondankbaar over.
@Hans Je zegt het zelf: het gemiddelde uurtarief. Ik verwacht dat Hennie veel meer rekent dan dat. En hoeveel voorbereiding denk je dat er in een workshop gaat zitten? Het gaat daarnaast ook niet om de hoogte van het bedrag, maar om het feit dat WBA het proces van waardering tonen/betalen een stuk ingewikkelder maakt en dat dat het gesprek verplaatst naar WBA ipv de daadwerkelijke inhoud. En dat kan ik me heel goed voorstellen. Geen ondankbaarheid, maar de realiteit van een zp’er.
Hallo Hennie,
Waar lag het aan? Voorbereiding, het verhaal, de dag, de cursisten, het tijdstip?
Elk verhaal heeft meerdere kanten. Het is maar net: “Wat pikt iedereen er voor zichzelf uit op en wat gaat hij/zij er mee doen”?
Proef de onzekerheid in je en ik zou zeggen: “Waarom”?
Keep up the good work and believe in yourself!!!
De persoon die ik ontmoet heb straalde zelfvertrouwen en enthousiasme uit.
Soms gaan dingen gewoon even niet zoals we zelf willen. Ik zie het dan als leerproces: “Wat ging goed en wat kon beter”. Dingen gaan altijd goed, nooit slecht, je kan alleen kijken hoe kan het beter!
Daarom is de response zo belangrijk.
Waardebepaling….is niet in geld uit te drukken. Nogmaals, het gaat erom wat mensen ermee gaan doen.
Succes en hopelijk tot wederziens.
Stephan
Tarief discussie is geleuter hier. Als zzp (wat ver af staat van ondernemer zijn… Met name Uurtjefactuurtjewerk) verdien je per uur en vaak ook 8 uur per dag. Als facilitator of trainer, ligt dat anders. Dit is geen uurtarief te noemen en al helemaal niet te vergelijken. Zoom aub niet in op ondankbaarheid, want dat is Hennie zeker niet, sterker nog ze is dankbaar… Voor de ervaring!
@patty dat vergat ik zeker niet, gezien ik zelf al jaren ondernemer ben (gelukkig niet meer uurtjefactuurtje). Ik ken genoeg zelfstandigen, bijv muziekdocenten, die 36 euro per uur verdienen (standaard tarief) en daar al hun indirecte uren en kosten (bijv huur lesruimte) vanaf moeten halen. Dat iemand meer verdient of waard is dan 170 kan ik me voorstellen, maar dat iemand 170 per uur weinig vindt, vind ik een beetje vreemd als je het vergelijkt met vele andere beroepen (uiteraard zelfstandig!).
@hans ondankbaar is hennie misschien niet, maar heel veel zelfstandigen verdienen 20 of 30 euro per uur en als 170 als weinig wordt bestempeld, is dat een beetje wrang.
Voorbereidingstijd vind ik altijd moeilijk iets over te zeggen… Als Hennie dezelfde workshop 100 keer geeft is de voorbereiding nihil, als het eenmalig is relatief veel.
@Zlata Mijn conclusie gaat niet alleen over geld, ook over andere waarde en waarden (bijv. plezier, tijd, eigen keuze, praktisch blijven, zinvol, etc.).
Hoe kun je nu de waardebepaling van EUR 170 op zich ter discussie stellen? Dat is toch de opgetelde uitkomst in euro’s?
100x dezelfde workshop? Hoe zou ik dat voor elkaar kunnen krijgen?
Ken je Ben Tiggelaar? Hij geeft 1x per jaar MBA-in-1dag, vandaag bijvoorbeeld. Het is uitverkocht: veel mensen vinden dat EUR 995,– excl. BTW waard.
Over waarde en geld raken we nooit uitgesproken. Maar ik wil graag meewerken aan bewuste waardebepaling van dienstverlenende zelfstandige professionals. Meer ondernemen en minder werknemen is wat mij betreft de sleutel.
Een geweldig verhaal Hennie, goed dat je het hebt durven te brengen.
Als je een tastbaar product koopt, dan mag je er een prijskaartje aan hangen, toch? De bakker zegt toch ook niet, “ga eerst maar kijken of je van dit brood wijzer bent geworden en kom morgen maar terug om te betalen?”
Ik vind waarde bepalen achteraf een ouderwets systeem, een beetje geiten-wollen-sokken- achtig. Er is niets mis met een boterham verdienen. Jij wilt toch ook gewoon brood op de plank!
Vandaag gelanceerd: 12/5 masterclass je ideale prijs, hoe je je ideale prijs snel en gemakkelijk bepaalt, vraagt en op je bankrekening krijgt!
https://hennietibben.nl/aanbod/je-ideale-prijs/
Ik was benieuwd naar ervaringen RT @hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/5kPI4bCFkp
RT @hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/n8Dixm0kwD
Echt gaaf stuk!!
“@hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/pFAd2GG1fF”
Zeer mee eens: ‘@hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/lqlp27Iga4”
RT @hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/SPIcmK7g3Y
RT @Mieke_Siemons: Zeer mee eens: ‘@hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/lqlp27Iga4”
RT @hennietibben: wat je om 17.00 uur waard kunt zijn – mijn waardebepaling achteraf http://t.co/Xgxgb4xX1v